کودتای نرم در صنعت چاپ و بسته بندی

حمید فریور (منتقد و کارشناس صنعت چاپ) در یادداشتی به موضوع قابل توجهی اشاره کرده که نکاتی مهم و حساس را پیش روی ما قرار می دهد :
دربارۀ این تصویر یک مقدمه و دو تکمله عرض می‌کنم:
مقدمتاً عارضم که درست است که فونت عبارت «چاپ شده در چاپخانه دبش» خیلی بزرگه و توی ذوق می‌زند، اما اصل درج نام چاپخانه بر روی کالای بسته‌بندی نوآورانه و جالب است.

اما تکمله اول: اگر باور داریم که صنعتی به نام چاپ هستیم و این صنعت کالایی به نام بسته‌بندی تولید می‌کند، طبیعی است که نام و نشانی از چاپخانه خود در گوشه‌ای هر چند خارج از دید، و هر چند کوچک، بر روی کالای چاپی تولیدی خود بجا بگذاریم. و اگر لازم است با صاحبان محتوای بسته‌بندی بر سر این موضوع و پذیرشش کلنجار برویم و متقاعدشان کنیم.

جالب است که درج نام چاپخانه در محصولات فرهنگی و کتابی تک رنگ با تیراژ صد نسخه! پذیرفته شده است ولی در تولیدات میلیونی کالای بسته‌بندی این حق را از خود سلب کرده‌ایم. شاید بگویید هدف از این کار چیست؟ خیلی جواب دارم ولی به عمومی کردن نقش چاپ در تولید بسته‌بندی در میان افواه بسنده می‌کنم.

و تکمله دوم: مدعیان تأمین نیاز بازارهای منطقه به کالای بسته‌بندی و توانمندی چاپ ایران نسبت به صادرات کالای بسته‌بندی، باید به این سئوال جواب بدهند که چرا چاپخانه‌های اختصاصی از جمله چاپخانه دبش یا چاپخانه‌ای بزرگ در غرب ایران برای شیرینی یا چاپخانه‌ای دیگر در جنوب تهران و … توسط هلدینگ‌های تولید مواد غذایی و شوینده و … رأساً و اختصاصاً تأسیس شده است؟ آنها چه نیازی یا نیازهایی داشته‌اند که صنعت چاپ ایران پاسخ نداده و مجبور شده‌اند چاپخانه اختصاصی تأسیس کنند؟
این سئوال بی‌ربطی نیست از صنعت چاپی که قرار است به نیازهای صنعتگران کشورهای همسایه از کالای بسته‌بندی لبیک بگوید.
عزیزانی که کبریت بی‌خطر چاپخانه‌های دولتی را برنمی‌تابند چه نظری نسبت به بشکۀ باروت چاپخانه‌های اختصاصی دارند؟